Auteur: Dennis Broers
.jpg)
Enkele jaren nadat Utrecht stadsrechten kreeg in 1122 werd gebouwd aan de Stadsbuitengracht, een van de rechten van de stadsrechten was namelijk het recht op een stadsmuur met een gracht eromheen. De Stadsbuitengracht was ongeveer zes kilometer lang en volgde in het zuidelijk deel van het oude Utrecht de toenmalige loop van de Rijn. Van de Rijnbocht werd een gedeelte afgedamd voor de Stadsbuitengracht omdat deze niet gebruikt werd. De functies van de Stadsbuitengracht waren in de eerste eeuwen het afbakenen van het stadgebied het verdedigen van de stad in geval van oorlog.
In 1958 gaf de Utrechtse gemeenteraad de Duitse
verkeerskundige Max Erich Feuchtinger de opdracht om de binnenstad voor
autoverkeer bereikbaarder te maken. Er werd een plan bedacht waarbij de gehele
Stadsbuitengracht gedempt zou worden en worden vervangen voor een rondweg met
vele parkeergarages. Door de historische binnenstad werd een oost-west en
noord-zuid verbinding voorzien. Het plan kreeg veel weerstand van de Utrechtse
inwoners. Later werden de bolwerken en wallen, die om de Stadsbuitengracht
staan, op een monumentenlijst geplaatst, waardoor het plan voor het droogleggen
van de gehele gracht niet meer door kon gaan.
In 1962 kwam er een nieuw voorstel van de stedenbouwkundige
J.A. Kuiper. Dit voorstel was gebaseerd op het plan van Feuchtinger. Het
voorstel van deze stedenbouwkundige was namelijk het dempen van de westelijke
en noordwestelijke delen, dus niet de gehele gracht. In 1965 stelde Kuper zijn
definitieve basisplan voor de binnenstad op. De gedeeltelijke demping van de
singels uit zijn eerdere plan nam hij over, net zoals het doorbreken van de
binnenstad van Feuchtinger. Het plan voor de weg ging samen met het plan van
Bredero, welke voor de realisatie van het Hoog Catharijne zorgde. Uiteindelijk
stond het Rijk de gedeeltelijke demping van de singels in het noordwesten toe.
Het noorden van de Catharijnesingel werd veranderd in de Catherijnebaan, een
verdiepte autoweg. Het westelijke deel van de Weerdsingel werd gebruikt als
parkeerterrein. Met de verdere plannen voor de binnenstad van Kuiper is nooit wat
gedaan.
Het dempen van de Catharijnesingel in de jaren zeventig
heeft voor veel verdriet gezorgd onder de bewoners van Utrecht. Het water in de
singel wordt daarom nu weer teruggebracht. De singel wordt weer een levendige
stadsgracht met werven, horeca en winkels. Hiermee wordt de historische
singelstructuur rond de binnenstad van Utrecht in ere hersteld. De singel sluit
aan op de Leidsche Rijn zodat er ook een vaarverbinding ontstaat.
De plek waar de Catharijnesingel en de Hoog Catharijne elkaar zullen kruisen wordt een bijzondere plek. In de huidige situatie rijden de auto’s onder het Hoog Catharijne door en is er dus geen contact tussen beide functies. In dit nieuwe concept zullen binnen- en buitenruimte meer in verbinding staan met elkaar. Zo wordt er 250m2 water zichtbaar in de vloer van het Hoog Catharijne. Waardoor je dus als het waren met de boot onder een glazen vloer heen vaart in het Hoog Catharijne.
Naast de entree van het Muziekpaleis is aan de
Catharijnesingel straks ruimte voor een terras. Brede trappen zullen afdalen
naar het water en vormen zo een kademuur. Zo ontstaat, net als elders in de
stad, levendigheid aan het water. Net boven het waterspiegel liggen aan de kant
van het Muziekpaleis monumentale restanten van het voormalige Kasteel
Vredenburg, deze zullen weer zichtbaar gemaakt worden.
Behalve een nieuw aan te leggen Catharijnesingel komen er
een aantal nieuwe oversteken. Ter hoogte van de Knipstraat en de Mariaplaats
zullen bruggen geplaats worden. Waar de Leidsche Rijn en de Catharijnesingel
zullen samenkomen wordt een stelsel van bruggen gerealiseerd, de
Vredenburgknoop.
Met deze plannen hoopt de gemeente Utrecht weer het water terug
te geven welke ze misten. Ook hoopt de gemeente hiermee meer levendigheid in de
binnenstad aan het water te creëren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten